باتو آمدم
تا بسیط دشت
در نشیط هر رگ درخت
با تو آمدم
در سماع عاشقانه ی الکترون
تا محیط بی کران آسمان
لحظه از حضور تو
شعور جاودانه یافت
بر لبان بسته ام
تخم صد ترانه کاشت
خیال عارفانه ام
حریر شاعرانه بافت
پدر........!
زخمی باتوم های سی و دو
چشمهایش-زندگی اش
را باخت
تند باد مسموم شصت
حتی به من
به ذهن کودکانه ام
و روح شادمانه ام
بی پروا
تاخت
تندیس های خاک آلودهی سیاست را
دیریست
بوسیده ام
در طاقچه ی تاریک خانه ی ذهنم
نهاده ام
من
غربال تجربه های تلخ را
برای همیشه
به دیوار حسرت
آویخته ام...
نه..........!
وانداده ام
بیهودگی ها را به تماشا نشسته ام
خندیده ام...
ما همیشه
آن پیاده ی مفلوک بوده ایم
که در این بازی ها
هیچگاه
به خانه ی آخر
نمی رسد.
من...
حماسه خوان گلو خسته ی شبهای تحیر و تنهایی
با ترنمی که به فریادی درد می ماند
دردها را خاک
و طرح اندام سکوت را
از سنگفرش ذهنهای یخزده
پاک
می کنم
وتو...
مکبَر مومن منادی صبح رهایی
با خلوص تمام
«حی علی الفلاح»را
شور انگیز
مثل حس نسیم بهاری
در تار و پود پیکر پائیز
اذان می گوئی
در این شبی که وارث صدها هزار
تاریکیست
مریدانمان
افسوس
در خوابند.